8 aylık hamileyken eşim tarafından terk edildim.

Oda garip, ağır bir sessizlikte asılı kaldı, gerçek yerleşirken hâlâ durdu. Kalbim duygularla dolup taşıyordu—kafa karışıklığı, öfke, inançsızlık, ama aynı zamanda bir umut kıvılcımı. Önümde duran adam sadece geçmişimden bir hayalet değildi; O, koruma, güç ve belki de kurtuluş vaadiydi.

Thomas Reed bir adım daha yaklaştı, varlığı beklenmedik bir sıcaklıkla odayı doldurdu. Hastanenin steril ortamına rağmen, onda inkar edilemez bir rahatlatıcı bir şey vardı. Bakışları yumuşadı ve bir an için tavrının yoğunluğu eridi, geriye sadece bir baba kızıyla ilk kez tanıştı.

"Bilmiyordum," dedim, yıllarca cevaplanmamış soruların ağırlığı altında sesim çatladı. "Anne öldüğünü söyledi."D'evamı sıonrakı sayfadaır..

Yavaşça başını salladı, yüzündeki çizgilerde anlayış kazınmıştı. "Biliyorum, öyle yaptı. Bu... karmaşık. Ama seni aramayı hiç bırakmadım."

Duyguların seli bunaltıcıydı. Babamın nasıl biri olabileceğini hayal ettiğim yıllar, beni hiç düşündü mü diye merak ettim, ve işte burada, en çok ihtiyacım olduğunda yanımda durdu. Daniel'in bana bıraktığı ihanet ve yalnızlık azalmaya başladı, yerini ise tamamen yalnız olmama ve ait olma duygusu yükseldi.

"Üzgünüm," diye fısıldadım, kelimeler durduramadan döküldü. "Beni böyle bulduğun için üzgünüm."

Thomas başını salladı, daha da yaklaştı ve yatağımın yanına geldi. "Özür dileyecek bir şey yok, Emily. Sen benim kızımsın ve yük değilsin. Şimdi değil, asla değil."

Sözleri, Daniel'in terk edilmesinin bıraktığı ham yaralar üzerinde bir merhem gibiydi. Bir damla gözyaşı aktı, yanağımdan bir iz çizdi ve farkına varmadan Thomas elimi tuttu. Tutuşu sağlam ve güven vericiydi, bu savaşı artık yalnız yürütmediğime dair sessiz bir yemindi.G'rselden son sayfaya ılerleyelım...
Yavaşça başını salladı, yüzündeki çizgilerde anlayış kazınmıştı. "Biliyorum, öyle yaptı. Bu... karmaşık. Ama seni aramayı hiç bırakmadım."

Duyguların seli bunaltıcıydı. Babamın nasıl biri olabileceğini hayal ettiğim yıllar, beni hiç düşündü mü diye merak ettim, ve işte burada, en çok ihtiyacım olduğunda yanımda durdu. Daniel'in bana bıraktığı ihanet ve yalnızlık azalmaya başladı, yerini ise tamamen yalnız olmama ve ait olma duygusu yükseldi.

"Üzgünüm," diye fısıldadım, kelimeler durduramadan döküldü. "Beni böyle bulduğun için üzgünüm."

Thomas başını salladı, daha da yaklaştı ve yatağımın yanına geldi. "Özür dileyecek bir şey yok, Emily. Sen benim kızımsın ve yük değilsin. Şimdi değil, asla değil."

Sözleri, Daniel'in terk edilmesinin bıraktığı ham yaralar üzerinde bir merhem gibiydi. Bir damla gözyaşı aktı, yanağımdan bir iz çizdi ve farkına varmadan Thomas elimi tuttu. Tutuşu sağlam ve güven vericiydi, bu savaşı artık yalnız yürütmediğime dair sessiz bir yemindi."Senin, annen için orada olmak istedim ama koşullar..." Durdu, ifadesinin üzerinden bir gölge geçti. "Umarım bana açıklama şansı verirsin. Her şeyi düzeltmek için."

Başımı salladım, küçük bir jestti, ama bu anıtsal bir his gibiydi. Bu, yeni bir şeyin başlangıcıydı, uzun zamandır aradığım cevapları ve kapanış noktalarını barındırabilecek bir bölüm. "Bunu isterim."

Tam o sırada, bir hemşire odaya girdi, gözleri Thomas ile benim arasında gidip geliyordu. "Her şey yolunda mı?" diye sordu, bakışları hâlâ açık olan kapıda takılı kalmıştı.

"Evet," diye yanıtladı Thomas, sesi kesin ve sakindi. "Her şey şimdi gayet yolunda.""Teşekkür ederim," diye mırıldandım, elini sıkarak. Ve haftalardır ilk kez, her şeyin yoluna gireceğine gerçekten inandım. Thomas yanımdayken yeniden inşa etme, mutluluğu yeniden bulma ve geleceğe cesaret ve umutla yüzleşme şansım oldu.
Reklamlar
26 Kasım 2025
Reklamlar

Bunları da İzleyebilirsiniz

Balıkesir’de Alarm: 15 Mahalle Karantinaya Alındı Hamam Böceklerine ve Sıçanlara Doğal Yollarla Elveda Deyin Çizik Olan Gözlüğüne Bunu Sürün Ve Mucizeye Tanıklık Edin