Beş bebeğiyle öylece kaldı
Beş bebek dünyaya gelir gelmez doğumhane küçük ağlamalar ve heyecanla dolmuştu. Genç anne mutluluktan gözyaşları içindeydi. Fakat o an, ortağının yüzü bir anda karardı. Beşiğin başında duruyor, bebeklere inanamaz bir ifadeyle bakıyordu. Sesi öfkeyle titredi: — Bunlar… bana benzemiyor! Anne, doğumun yorgunluğuna rağmen bebekleri kollarına aldı ve sakin ama kararlı bir sesle cevapladı: — Onlar senin. Bizim çocuklarımız. Ama adam artık onu duymuyordu. Geri adım attı, kapıya yöneldi ve bağırdı: — Bana ihanet etmiş olmalısın! Ve hiçbir açıklama yapmadan hayatından çıkıp gitti. Onu, beş yepyeni hayatla baş başa bıraktı. Görünüş, itibar ve egosu; gerçeklerden, ailesinden çok daha önemliydi onun için. O gece, anne bebeklerini yorgun kollarında sallarken kendi kendine fısıldadı: — Kimin terk ettiğinin önemi yok. Siz benim çocuklarımsınız, ben sizi her zaman koruyacağım. Sonraki yıllar kolay olmadı. İnsanlar dedikodu yaptı, yabancılar ters ters baktı. Ev sahipleri beş çocuklu bekar bir anneye ev kiralamak istemedi. O ise pes etmedi. Aynı anda iki işte çalıştı: Geceleri ofis temizledi, sabah olmadan kıyafet dikti. Kazandığı her kuruşu beş çocuğunu doyurmak ve güvende tutmak için harcadı. Bitmeyen yorgunluğa ve yalnızlığa rağmen çocuklarına sevgiyle dolu, güçlü ve dirençli bir yuva kurdu. Ve sonra… tam otuz yıl sonra… kimsenin aklına gelmeyen bir gerçek ortaya çıktı. Her şey bir anda değişti. Devamını okumak için diğer syfaya gecebilirisniz..
Aradan otuz yıl geçti. Beş çocuk kocaman oldu, herkesin parmakla gösterdiği, saygı duyduğu insanlar hâline geldiler. İçlerinden biri doktor, biri avukat, biri öğretmen, biri mühendis, biri de sanatçı oldu. Annesi, onların her başarısında gözyaşlarını gizleyerek gururla izledi.Bir gün kapı çaldı. Gelen, yıllar önce onları terk eden babalarıydı. Saçları beyazlamış, gözleri sönmüş, zenginlik ve makam elinden alınmış bir adamdı. Yorgun sesiyle fısıldadı:
— Ben… çocuklarımı görmek istiyorum.
O an evin içinde bir sessizlik oldu. Annenin gözleri doldu, yıllar önceki acısı yeniden kabardı. Çocuklar ise birbirine baktı. İçlerinden biri ağır ağır konuştu:
— Biz senin çocukların değiliz… Bizim tek babamız, bize hem anne hem baba olan annemizdir.
Adam dizlerinin üzerine çöktü. Yıllar önce öfkeyle söylediği sözlerin bedelini anlamıştı. Artık çok geçti.
Annenin gözleri dolarken kalbi fısıldadı:
— Gerçek buydu işte… Sevgi paradan güçlüydü. Ve o bunu otuz yıl sonra anladı.
Reklamlar
20 Kasım 2025
Reklamlar
