Çeşmeden uzaklaşıp mermer zeminde bir su izi bıraktığımda, özgüvenim her adımda arttı. Düğün konuklarının fısıltıları ve kıkırdamaları arka planda kayboldu, yerini kalbimin ritmik atışları aldı. Beni tanıdıklarını sanıyorlardı ama az sonra hiç hayal etmedikleri bir yanımı göreceklerdi.
Büyük girişe ulaştığımda, ekranı hâlâ çeşmeden kaygan olan telefonumu çıkardım. Birkaç hızlı dokunuşla ezbere bildiğim numarayı, beni her zaman olduğum gibi gören tek kişinin numarasını çevirdim. Telefon iki kez çaldıktan sonra derin, tanıdık bir ses cevap verdi.
"Meredith?" diye sordu, sözlerinde hafif bir endişe vardı.
"Zamanı geldi," diye yumuşak bir sesle cevap verdim, sesimdeki titremeyi gizleme gereği duymadan. "Sana burada ihtiyacım var."
"Ben zaten yoldayım," diye güvence verdi bana ve bu sözlerle birlikte içimi bir sakinlik dalgası kapladı. "Bunu göremeyecekler."
Babamın ne kadar yanıldığını anladığında yüzündeki ifadeyi hayal ederek gülümsedim. Sırrım yeni bir iş veya terfi gibi basit bir şey değildi. Ailemin beklentilerinin gölgesinden uzak, kendim için özenle kurduğum bir hayattı.g'rsele ilryln devamı sonrki syfada..
