Kocam gitti.

TAHLİYE BİLDİRİMİ.

Altmış gün.

Cüzdanımda ise sadece altı avro.

O gece verandaya çıktım.

Dizlerimi kollarıma sarıp yıldızlara baktım.

On beş yıl sonra ilk kez ağladım.

Sessiz değil. Utana sıkıla değil.

Göğsüm acıyıncaya kadar, içimde ne varsa dışarı dökercesine.

Nefret ettim.

Ondan.

Kendimden.

Bu şehirden.

Dünyadan.

Ve bir zamanlar körü körüne inandığım o aptal aşktan.

Sonra… tam on beş yıl sonra…

kapı çaldı.

Açtığımda karşımda yılların izini taşıyan bir yüz duruyordu.

Gözleri hâlâ tanıdıktı.

Dudakları titriyordu.

Ve sadece bir kelime söyledi — duyunca ayaklarımın altı kaydı:

“Anne…”