KÜÇÜK ÇOCUK 113’ü Aradı Ağlayarak: “ANNEM
Küçük bir kasabanın soğuk kış sabahı, yoğun bir sisle örtülmüştü. Kasabanın kuzey ucunda, alçak bir tepenin eteğinde eski ahşap bir çitle çevrili mezarlık sessizce uzanıyordu. Dar taş yol yosunlarla kaplanmış, kaygan zemini cenaze alayının ağır ve yavaş adımlarını zorlaştırıyordu. Uzaktan kilise çanı kasvetli bir ritimle çalıyor, açık mezarın başında bekleyen işçilerin kürek sesleriyle birleşiyordu.DEVAMI DİĞER SAYFADA
Mezarlığın kalabalığı arasında, siyah paltosuyla 9 yaşındaki Ethan yalnızca küçük bir nokta gibiydi. Açık kahverengi saçları rüzgarda dağılmış, teyzesinin eli tarafından sıkıca tutulan küçük eli, kabanın kenarını öyle sıkıyordu ki eklemleri bembeyaz olmuştu. Yüzü soğuktan bembeyaz, göz kenarları ağlamış gibi kızarmıştı ama bakışları bulanıklaşmıyor, aksine olağanüstü bir dikkatle ıslak toprağa kilitleniyordu.Önünde duran hafif ahşap tabut, beyaz çiçeklerle kaplıydı. Rüzgar estiğinde taç yapraklar titriyor, bazıları kopup mezarın içine düşüyordu. Kasaba halkı, Ethan’ın annesi Maria’nın üç gün önce ani bir hastalıktan öldüğünü söylüyordu. Ancak Ethan, başını eğmiyor, hafifçe yana yatırıp kulak kabartıyordu; sanki rüzgardan ayırt edilmesi zor ama farklı, zayıf ve kırılgan bir ses duyuyordu.
Rahip dualarını okurken Ethan nefesini tuttu, tabutun kapağından gelen hafif tıklamalar duyduğunu sandı. Tabutun kenarına çekiçle vurulduğunda, boş bir yankı duyuldu ama Ethan, içeriden aceleci bir şekilde vurma sesi işittiğine emindi. Panik içinde elini teyzesinden kurtarıp mezarın kenarına koştu. “Annem orada, içinde!” diye bağırdı titreyen sesiyle.
Kalabalık donup kaldı. Bazıları ellerini ağızlarına kapattı, bazıları kaşlarını çattı, fısıltılar yayıldı. Teyzesi “Ethan, sabit dur, tören bitmek üzere,” diye uyardı ama çocuk tabuttan gözlerini ayırmıyordu. Cenaze işçileri tabutu indirmeye hazırlanırken, Ethan onları durdurmaya çalıştı. “Hayır! Annem hala yaşıyor!” diye çırpındı ama elleri onu geri çekti.Yan komşu Mrs. Linda, Ethan’a yaklaşıp alçak bir sesle “Eğer gerçekten duyduğuna inanıyorsan polisi ara,” dedi. Ethan ter içinde titreyerek telefonu aldı ve 112’yi çevirdi. Telefonun diğer ucundaki acil servis görevlisi sakin bir sesle, “Acil durum nedir?” diye sorduğunda Ethan, “Lütfen durdurun! Annem hala yaşıyor. Onu gömmeyin!” diye yalvardı.
Polis çavuşu Parker, çağrıyı duyduğunda önce bunun bir çocuk şakası olabileceğini düşündü ama Ethan’ın her kelimesindeki acıyı duyunca harekete geçti. “Nerede olduğunu söyle,” dedi. Ethan, “Aziz Mari Mezarlığı. Tabutun yanına yaklaştığımda tıklamalar duydum,” dedi.
Parker, ekibiyle birlikte mezarlığa hızla hareket etti. Mezarın başında durup tabutun kapağına kulağını dayadığında içeriden düzenli ve güçlü bir vurma sesi duydu: “Tok, tok, tok.” Tüyleri diken diken olan Parker, cenaze işçilerine tabutu indirmemeleri için emir verdi. Kalabalık şaşkın ve korku içindeydi.
Tabutun kapağı yavaşça açıldığında içeriden sıcak ve nemli hava fışkırdı. Parker, Maria’nın solgun ama canlı yüzünü gördü. Maria’nın zayıf eli, titreyerek Ethan’ın bileğine dokundu ve “Oğlum, seni duydum,” dedi. Ethan gözyaşları içinde annesine bakarken, annesinin gözleri kararlı bir şekilde ona karşılık verdi.
Ancak cenaze törenine katılan David ve Mark, panikle olay yerinden kaçmaya çalıştı. Polisler onları kovaladı, yakaladılar ve gözaltına aldılar. Yapılan incelemelerde Maria’nın ölüm belgesinin sahte olduğu, ölüm kaydının hastane sisteminde bulunmadığı ortaya çıktı. David’in, Maria’nın mal varlığını ele geçirmek için sahte doktor tuttuğu, Mark’ın ise bu komploda aktif rol aldığı belirlendi.
Maria, hastanede iyileşmeye devam ederken, Parker ve ekibi gerçek suçluları adalete teslim etmek için çalışmalarını sürdürdü. Harland adlı adam, insan ticareti çetesinin lideri olarak sorguya çekildi ve suçlarını itiraf etti.Mahkeme salonunda, David, Mark ve Harland insan ticareti, cinayet girişimi ve sahtecilik suçlarından suçlu bulunarak uzun süreli hapis cezalarına çarptırıldı. Kasaba halkı rahat bir nefes aldı, adalet yerini bulmuştu.
Maria ve Ethan, yaşadıkları korkunç deneyimin ardından, sevgi ve cesaretle yeni bir hayata adım attılar. Kasaba halkı, küçük Ethan’ın cesaretini ve gerçeğin er ya da geç ortaya çıkacağını bir kez daha anladı.
Bu hikaye, kötülüğün ne kadar sinsi ve acımasız olursa olsun, sonunda ışığa çıkacağını ve iyiliğin galip geleceğini gösterdi. Gerçek cesaret, korkulara rağmen doğruyu savunmak ve umudu canlı tutmaktı. Ethan gibi cesur yürekler sayesinde adalet her zaman kazanıyordu.
Reklamlar
15 Eylül 2025
Reklamlar
