oturduğumuz küçük kasabada

Telefondan sonra üstüne gitmedim.. Ve sözüme başladım..

“Son zamanlarda seni kaybediyormuşum gibi hissediyorum,” diye başladım. “Aramızda bir şeylerin değiştiğini fark ediyorum. Ne oldu? Neden böylesin?”

Leyla derin bir nefes aldı, sanki söyleyeceği şeyler dilinin ucunda ama söyleyemiyordu. Gözleri dalgın bir şekilde pencereye kaydı. “Bazı şeyler kolay olmuyor,” dedi sonunda. “Ben de bilmiyorum…”

Bu belirsiz yanıt beni daha da endişelendirmişti. Leyla’nın gözlerinden bir şeyler sakladığı açıktı. O gece konuşma fazla ilerlemedi. Sessizce yatağa gittik, ama o yanımda değil, salonda uyudu.

Ertesi gün iş yerinde yine düşünceliydim. Zihnim hep Leyla’ya kayıyordu. Ne yapmalıyım, ne söylemeliyim, nasıl düzeltebilirim? Akşamları eve dönmek artık bir umut değil, bir yük olmuştu. Eşimi kaybediyor olma fikri içimi kemiriyordu. O kadar dalgındım ki, ustabaşım Ahmet bile fark etmişti.

“Sen iyi değilsin bu aralar,” dedi bir gün. “Biraz izin al, kafanı dinle.”

Bu tavsiye hoşuma gitmişti. Belki biraz uzaklaşıp düşünmek iyi gelecekti. Evden birkaç gün uzaklaşmak, Leyla’yla aramıza bir nefes boşluğu bırakmak belki de çözüm olurdu. Üç günlüğüne memlekete, eski dostum Ali’nin yanına gitmeye karar verdim. Bunu Leyla’ya söylediğimde tepki vermedi. Belki de bu süre ikimiz için de iyi olacaktı.

Üç gün Ali’nin yanındaydım, ama Leyla hep aklımdaydı. Ona mesajlar attım, ancak yanıtlar kısa ve soğuktu. Üçüncü günün sonunda dayanamadım, erkenden dönmeye karar verdim. Akşam saatlerinde kasabaya vardım ve evin önünde durduğumda içimde garip bir his vardı. Sessizlik içinde eve girdim. Çocuklar uyuyordu. Leyla’nın odada olduğunu fark ettim.

Sessizce odanın kapısına doğru ilerledim. Bir an duraksadım. Kapıyı açmak, hayatımın geri kalanını değiştirecek bir adım gibi geliyordu. Kapıyı yavaşça açtım. İçeride, Leyla elinde bir mektup tutuyordu. Beni fark edince irkildi. Gözleri dolmuştu.

“Ne oluyor?” diye sordum, kalbim hızla çarparken.

Leyla mektubu bana uzattı, sesi titriyordu. “Bunu yazmak zorundaydım,” dedi. “Sana her şeyi anlatmam gerekiyordu, ama cesaretim yoktu.”

Mektubu açtım. Gözlerim satırlara kayarken, yazılan her kelime içimi daha da yakıyordu. Leyla, bir süredir benden uzaklaştığını, evliliklerinin o eski heyecanını kaybettiğini itiraf ediyordu. Ancak en acı verici kısım, kalbinde başka birine yer açmış olmasıydı. Her şey o kadar hızlı gelişmişti ki, farkına vardığında çoktan geç olmuştu. Ama beni terk etmek istemediğini, evliliğimizi kurtarmak için çaba göstermek istediğini de yazmıştı.

Beni en çok yaralayan, Leyla’nın bana yalan söylemiş olmasıydı. Mektubu bitirdiğimde başım döndü, gözlerim karardı. Hiçbir şey söyleyemedim. Leyla gözlerimin içine baktı, sanki bir şeyler söylememi bekliyordu. Ama kelimeler boğazıma düğümlenmişti.

Sessizce odadan çıktım. İçimde fırtınalar kopuyordu. Bir taraftan onu hala seviyordum, diğer taraftan güvenim tamamen sarsılmıştı. Ne yapmalıydım? Onu affedip yeniden başlamaya çalışmak mı? Yoksa her şeyi geride bırakıp yeni bir hayat kurmak mı?

Gece boyunca uyumadım. Sabahın ilk ışıklarıyla birlikte kararımı verdim. Leyla ile konuşacaktım, bu durumu birlikte çözmeye çalışacaktık. Evliliğimiz her şeyden değerliydi. Ama en başta, her şeyin temelini yeniden inşa etmemiz gerekiyordu: güveni, sevgiyi ve sadakati.