Bu fotoğraf çekildiğinde yanımda oturan kadın ablamdı

Sabaha karşı ezan sesiyle irkildim.
Ablam mutfaktaydı.
Sessizce çay koyuyordu.
Gözleri şişti.

“Biliyor musun,” dedi,
“annem öldükten sonra bazı günler
evin hâlâ dolu olduğunu hissediyorum.”

Bir şey demedim.
Fotoğraf çekmecede duruyor hâlâ.
Atmaya elim varmadı.
Bakmaya da.

Çünkü bazı fotoğraflar hatıra değildir.
Tanıktır.
İnsan geçer…
Ama bazı bakışlar, bazı yükler,
asla kadrajdan çıkmaz