CEO BİR DİLENCİYE 1000 VERDİ. ERTESİ GÜN ONU, ÖLMÜŞ EŞİNİN MEZARINDA DUA EDERKEN GÖRDÜ
“Ben, ben annemi ziyarete geldim.” dedi titrek bir sesle.
Kemal’in kalbi sanki durdu.
“Annenizi mi? Bu mezarda yatan benim eşim Aylin Yılmaz.”
“Biliyorum,” dedi kadın, gözlerindeki yaşları silmeye çalışarak. “Benim adım Elif. Ben… ben bebekken evlatlık verildim. Birkaç ay önce öğrendim gerçek annemin Aylin Yılmaz olduğunu.”
Kemal mezar taşına tutunmak zorunda kaldı. Dizleri titriyordu. Bu imkansızdı. Aylin’le hiç çocukları olmamıştı. Genç kadın ya deliydi ya da korkunç bir şaka yapıyordu.
“Saçmalama,” dedi sertçe. “Aylin’le hiç çocuğumuz olmadı. Bunu uydurarak ne elde etmeyi umuyorsun?”
Elif kucağındaki bebeğini daha sıkı sardı. “Bunu neden uydurayım? Ben de sizin kadar şoktayım. Evlat edinilmiş olduğumu hep biliyordum ama gerçek annemin kim olduğunu annem, yani beni büyüten kadın öldükten sonra öğrendim.”
Kemal’in dünyası başına yıkıldı. Elif’in çantasından çıkardığı mektubu okuduğunda her şey netleşti. Aylin’in el yazısıyla yazılmış, yıllar önce bir avukata teslim edilmiş mektup…
“Sevgili kızım,
Eğer bu mektubu okuyorsan, ben artık hayatta değilim demektir. Seni kucağıma aldığım günleri hiç unutmadım. Ama tehlikeli insanlar peşimizdeydi. Baban Kemal’i ve seni korumak için seni başka bir aileye verdim. Lütfen onu bul ve gerçeği söyle. O seni çok sevecek.
Anne”
Mektubu tekrar tekrar okudu. Her kelimede Aylin’in sesini duyar gibiydi.
“Tehlikeli insanlar mı?” diye mırıldandı. “Kimden bahsediyor? Neden bana anlatmadı?”
Elif gözyaşlarını silerek, “Babamın siz olduğunuzu ancak başka belgeleri bulunca öğrendim. Bir ay önce İstanbul’a geldim ama sizi aramaya korktum.”
“Ya bebek,” dedi Kemal, uyuyan çocuğa bakarak. “Bu… olası torunu muydu?”
“Adı Eren. Babası bir iş kazasında öldü. İnşaatta çalışıyordu. Dünyada yalnız kaldık.” Elif başını öne eğdi. “Ya da öyleydik.”
Kemal, dizlerinin üzerine çökmek zorunda kaldı.
“Bu imkansız. Aylin neden bunu sakladı? Onu bulmak için her şeyi göze alırdım.”
O gece Kemal çalışma odasında sabaha kadar oturdu. Aylin’in fotoğraflarına bakarak,
“Neden sevgilim?” diye fısıldadı. “Neden bana güvenmedin?”
Ama artık biliyordu ki, Aylin’in sevgisi hiç bitmemişti.
Ve şimdi, 23 yıl sonra, ailesi yeniden bir aradaydı.
Kemal’in kalbi sanki durdu.
“Annenizi mi? Bu mezarda yatan benim eşim Aylin Yılmaz.”
“Biliyorum,” dedi kadın, gözlerindeki yaşları silmeye çalışarak. “Benim adım Elif. Ben… ben bebekken evlatlık verildim. Birkaç ay önce öğrendim gerçek annemin Aylin Yılmaz olduğunu.”
Kemal mezar taşına tutunmak zorunda kaldı. Dizleri titriyordu. Bu imkansızdı. Aylin’le hiç çocukları olmamıştı. Genç kadın ya deliydi ya da korkunç bir şaka yapıyordu.
“Saçmalama,” dedi sertçe. “Aylin’le hiç çocuğumuz olmadı. Bunu uydurarak ne elde etmeyi umuyorsun?”
Elif kucağındaki bebeğini daha sıkı sardı. “Bunu neden uydurayım? Ben de sizin kadar şoktayım. Evlat edinilmiş olduğumu hep biliyordum ama gerçek annemin kim olduğunu annem, yani beni büyüten kadın öldükten sonra öğrendim.”
Kemal’in dünyası başına yıkıldı. Elif’in çantasından çıkardığı mektubu okuduğunda her şey netleşti. Aylin’in el yazısıyla yazılmış, yıllar önce bir avukata teslim edilmiş mektup…
“Sevgili kızım,
Eğer bu mektubu okuyorsan, ben artık hayatta değilim demektir. Seni kucağıma aldığım günleri hiç unutmadım. Ama tehlikeli insanlar peşimizdeydi. Baban Kemal’i ve seni korumak için seni başka bir aileye verdim. Lütfen onu bul ve gerçeği söyle. O seni çok sevecek.
Anne”
Mektubu tekrar tekrar okudu. Her kelimede Aylin’in sesini duyar gibiydi.
“Tehlikeli insanlar mı?” diye mırıldandı. “Kimden bahsediyor? Neden bana anlatmadı?”
Elif gözyaşlarını silerek, “Babamın siz olduğunuzu ancak başka belgeleri bulunca öğrendim. Bir ay önce İstanbul’a geldim ama sizi aramaya korktum.”
“Ya bebek,” dedi Kemal, uyuyan çocuğa bakarak. “Bu… olası torunu muydu?”
“Adı Eren. Babası bir iş kazasında öldü. İnşaatta çalışıyordu. Dünyada yalnız kaldık.” Elif başını öne eğdi. “Ya da öyleydik.”
Kemal, dizlerinin üzerine çökmek zorunda kaldı.
“Bu imkansız. Aylin neden bunu sakladı? Onu bulmak için her şeyi göze alırdım.”
O gece Kemal çalışma odasında sabaha kadar oturdu. Aylin’in fotoğraflarına bakarak,
“Neden sevgilim?” diye fısıldadı. “Neden bana güvenmedin?”
Ama artık biliyordu ki, Aylin’in sevgisi hiç bitmemişti.
Ve şimdi, 23 yıl sonra, ailesi yeniden bir aradaydı.
Reklamlar
07 Aralık 2025
Reklamlar
